de Lensbomen

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lensbomen,  Thom Puckey  1989

 

 

De werkelijkheid

 

Het voormalig Binnengasthuis ziekenhuis is omgebouwd tot een woningencomplex, een grote verandering in functie. Ook de lenzen in de takken van de bronzen bomen bieden de mogelijkheid om van gezichtspunt te veranderen. Ze fungeren als omgekeerde vergrootglazen waardoor de omgeving verkleind of ondersteboven wordt weergegeven. Puckey dacht daarbij aan de 17e eeuwse schilderkunst, met name aan Johannes Vermeer. Deze schilder maakte gebruik van de camera obscura om een zo scherp mogelijk helder beeld van de werkelijkheid te krijgen.

 

Met dit beeld werkte Puckey voor het eerst met brons.

 

 

 

                                   

 

 

 


 

Thom Puckey maakt beeld dat danst als een tango

 

(naar een artikel van Willem Ellenbroek, de Volkskrant 28 juli 1989)

 

Drie bronzen bomen op een stil pleintje, twee staan rechtop naast elkaar, de derde strekt zijn takken naar zijn partners uit. Een beeld als een tango.

 

Ooit was hier, aan het eind van de Wallen het Binnengasthuis gevestigd. Een deel ervan werd afgebroken en op de open plek is een kleurig nieuwbouwwijkje opgetrokken als eigentijds antwoord op de Nieuwe Zakelijkheid. Tussen de nieuwbouw en de resten van het ziekenhuis is een autovrij pleintje uitgespaard. Sinds een week wordt het pleintje gemarkeerd door een beeldengroep van drie bronzen bomen die tussen de kale takken zes grote lenzen dragen. De lenzen werken als omgekeerde vergrootglazen, wie er doorheen kijkt ziet de oude ziekenhuisgebouwen en de nieuwe woningen ondersteboven terug. Puckey ontwierp de beeldengroep in opdracht van de gemeente. Volgens Puckey zoeken veel kunstenaars het bij dergelijke opdrachten in een combinatie van kunst en architectuur, maar dat wees hij af.

 

Puckey: “Je mag niet vergeten dat je met zo’n opdracht een beeld voor iemands huis, deur, raam neerzet. Dat stelt andere eisen. Ik kan me niet voorstellen dat je een moeilijk, intellectueel werk in zo’n hofje plaatst. voor mij ging het om de mensen die er wonen, langslopen, werken. Met dat in mijn hoofd ben ik aan het werk gegaan.”  Hij wilde geen dialoog met de architectuur aangaan, maar met zijn beeld in gesprek treden met de mensen die er wonen.

 

 

 

 

 

 

Hij heeft de architect ook nooit ontmoet (“Ik hoop dat hij het beeld mooi vindt”). “Ik durf bijna te zeggen dat het een ouderwets werk is, het kan op het eerste gezicht bekeken worden zonder dat je een betekenis hoeft op te zoeken in een handboek over kunstgeschiedenis of filosofie.” Hij liet zich inspireren door een vroeg schilderij van Picasso van drie mensen in een kamer die een dans uitvoeren, alsof zijn bomen elkaar ook in een danspas grijpen. “Voor mij zijn het mensachtige dingen bijna. Mijn hoofdonderwerp is de mens en de mensheid. Mijn bomen transformeren een mens in iets anders, in een andere vorm, dat zit in al mijn werk, ook in het vroegere.”

 

 

 

 


 

Thom Puckey (1948)

 

Puckey vestigde zich in 1978 in Nederland. In het oeuvre dat hij sindsdien heeft opgebouwd is een constante de menselijke figuur en de mogelijkheid tot gedaanteverwisseling.

 

www.thompuckey.com                     Wikipedia

 

 

 

 

 

 


 

Binnengasthuisstraat, Amsterdam Centrum

 

Foto: april 2006 en juli 2010

 

 

 

Startpagina Buitenbeeldinbeeld

 

Buitenbeelden in Amsterdam Centrum

 

Buitenbeelden in Amsterdam:  Flora & Fauna in beeld