|
Miriam
Miriam door Oswald Wenckebach,
1957 / 1964 Het beeld stond bij het bejaardencentrum De Durghorst in Krommenie maar het voormalige huis voor ouden van dagen werd gesloten en gesloopt. Miriam vond een nieuw onderkomen bij verzorgingshuis Rosariumhorst, eveneens in Krommenie.
ansichtkaart jaren 60-70 van het
bejaardencentrum ‘Durghorst’ met links het beeld Miriam
In de periode 1956-1960 maakte Wenckebach zesentwintig grote beelden in gips. Een klein aantal, waaronder Miriam uit 1957, werd ook in brons gegoten. Waarschijnlijk gebeurde dat pas na een opdracht, Miriam was bijvoorbeeld een geschenk van Maria Donk-Kaars Sijpesteijn aan de gemeente Krommenie. De beeldhouwer stierf 3 november 1962, het beeld Miriam werd 1 december 1964 onthuld. Het lukte de weduwe niet de grote gipsen beelden onder te brengen en ze verkommerden in het atelier. De tand des tijds kreeg er vat op en in de jaren zeventig zijn ze kapot geslagen en opgeruimd.
atelierfoto,
1959; tussen de gipsen beelden: Miriam (3e van links)
Oswald Wenckebach
(1895-1962) Oswald Wenckebach begon zijn loopbaan als schilder, tekenaar en graficus Aangemoedigd door John Rädecker legde hij zich vanaf 1920 volledig toe op het beeldhouwen. Zelf ben je nooit tevreden, latere
geslachten zullen er over oordelen In 1953 kreeg Wenckebach de opdracht de watersnoodpenning te ontwerpen ten behoeve van het Rampenfonds. De ‘speciale’ verslaggever van de Leeuwarder courant (11 maart 1953) zocht hem in dat kader op en noteerde uit de mond van de kunstenaar: “Hoe ik eigenlijk in de kunst terechtgekomen ben, ik herinner het me niet meer. Al heel jong wist ik dat ik die richting uit moest. Natuurlijk, ook ik idealiseerde me dat kunstenaarschap. Je zag je als artist met baret en cape door het leven gaan. Op zeker ogenblik merk je wel dat je alleen maar slaaf van je muze geworden bent. Je kunt er niet meer los van komen. Je moet altijd maar verder zonder ooit tevreden te kunnen zijn over de dingen die je uit je handen ziet komen. Wat je geest voorziet, is te mooi. De werkelijkheid, die je schept naar dat geestesbeeld, blijft altijd onvolkomen. en dan denk je maar steeds: ‘Ja, maar het werk waar ik nú mee bezig ben, dat wordt het’ … En natuurlijk is ook dat als het klaar is, weer niet wat je er jezelf van voorgesteld had.” Over het ontwerpen van de penning zei Wenckebach: “Ik heb het bijzonder prettig gevonden op deze wijze iets te hebben kunnen bijdragen. Je voelt je als kunstenaar soms zo’n verschrikkelijk onnut mens. Dan ben je blij als je iets kan doen.”
Binnentuin van Rosariumhorst, Rosariumpark Krommenie Foto’s: november 2014
Beelden regio’s Zaanstreek en Waterland |
