|
Conversation
piece
Conversation piece door Juan Muñoz, 1991 In gesprek In 1994 toonde Muñoz Conversation Piece in het Irish Museum of Modern Art in Dublin, het is zijn omvangrijkste buitenwerk, het bestaat uit 22 onderdelen (maar losse figuren zijn ook opgenomen in collecties). Twee jaar later stonden ze in Berwick upon Tweed in het noordoosten van Engeland als onderdeel van de viering van het Jaar van de ‘Visual Arts’ in 1996. De 22 figuren werden daarna in brons gegoten en overgeplaatst naar de monding van de rivier de Tyne (South Shields) bij Newcastle. Ze converseren met elkaar en worden op zich onderwerp van conversatie is het idee.
Afstand in
nabijheid Muñoz: “The way people react to the piece and the way they pass between them is very important.” Door de in gezichtsuitdrukking gesloten figuren ondergaat de bezoeker in de nabijheid van de half menselijke wezens een gevoel van grote afstand. Hoewel de wezens onderling lijken te communiceren is de bezoeker een buitenstaander, uitgesloten van onderling contact. Muñoz:
“You’re watching what’s taking place, but you cannot answer back. You cannot
collaborate in it”. Muñoz:
"My characters sometimes behave as a mirror that cannot reflect. They
are there to tell you something about your looking, but they cannot, because
they don't let you see yourself". Muñoz:
“Some of the best figurative sculptures seem to be aware of the impossibility
of looking alive and aware of the boundaries they can occupy. The most
successful ones are the ones that state those limits, the space between being
just a sculpture and the man walking on the street. Not for a split second
can you confuse one with the other”.
Bewegingloze
beweging Muñoz:
“Laughter and pain are very close and I like the idea of tragi-comedy. They
look like rolling figures, like tumblers, and they are about movement, but
they can’t move.” De figuren zijn met opzet iets kleiner mensen. Muñoz: “Je moet dingen niet op dezelfde grootte maken als ze zijn. Ze moeten groter of kleiner zijn. Ik maak ze kleiner omdat dat een grotere psychische en conceptuele afstand creëert tussen de toeschouwer en het object.”
Vrienden of vijanden Het Van Abbe-museum over ‘Conversation Piece’ (2005): Beelden uit het werk ‘Conversation Piece’ sluiten de kijker buiten. Muñoz maakt anonieme beelden, die op een duistere manier met elkaar contact hebben. De beelden lijken met elkaar te fluisteren en een dergelijk contact gaat altijd ten koste van iemand: er wordt iemand buitengesloten. Deze geheimzinnige sfeer heeft te maken met het regime van de dictator Franco waar Muñoz in opgegroeid is. Tot Franco’s dood in 1975 verdwenen er mensen in Spanje die kritiek hadden op zijn bestuur van het land. Iedereen werd in de gaten gehouden en er was veel verraad. Iedereen kon je verraden, ook je eigen familie. Zo werd het verschil tussen goede en slechte mensen steeds onduidelijker. De beelden die Muñoz maakte hebben dan ook een anoniem en ontoegankelijk karakter: persoonlijke kenmerken zijn weggelaten, de monden zijn gesloten en de ogen geblindeerd Juan Muñoz (Spanje, 1953- 2001)
Muñoz:
“The space between all these people looking at a river, there is such a
distance between them all. Each one is standing so still. And so mute. And
each one seems to be occupying a space of silence. They are placed with
perfect equilibrium between them. Looking at it I realised I wasn’t
interested in the mathematical formulation behind the work. I was interested
in the incredible loneliness of the characters I thought: this is the image
of the soul looking at the desert”. River
Tyne, South Shields, Newcastle, Engeland Foto’s: september 2001
Startpagina Buitenbeeldinbeeld |
