|
Lezende kinderen
‘Lezende kinderen’
door Hetta Statius-Muller, 1963
/ 1964
Een jongen en een meisje, ruggelings tegen elkaar, beide
lezend in een boek. Het beeld staat voor een schoolgebouw dat in 1964 begonnen
is als de Wherelant Ulo.
 
28 februari 1964
 
Hetta Statius
Muller (1930-2018)
Hetta van Tilburg, later Hetta Rueb en geboren Henrietta Statius Muller,
woonde eind vijftiger - begin zestiger-jaren in Purmerend. In 1966 verliet ze
de stad na haar huwelijk met A.S. Rueb uit Zeist.
|
Het grondelement van haar kunst, de
ruimte
‘Hetta en Jan van Tilburg
creëren ruimte in kleine woonark’ is de kop boven een artikel in de
Noordhollandse Courant van 26 februari 1960. Hetta en Jan van Tilburg
vallen vaktechnisch onder het beroep van beeldhouwer gaat redacteur Jan
Schagen in de krant verder. De vanzelfsprekende ernst voor het werk, het
heilige geloof in de juistheid van de keuze en het logisch aanvaarden van
vele moeilijkheden maakt het mogelijk dat zij kunnen werken in een te
kleine ruimte die deel uitmaakt van een toch al niet te lijvige
Where-woonark.
De helder-blauwe ogen van
Hetta staan vaak ernstig en misschien is er nog iets in terug te vinden van
de ervaringen uit het Jappenkamp op Sumatra. Hetta is geboren in Medan en haar
jeugd is door een wereldoorlog in de war gestuurd. Een Japanse bezetting
die het hele gezin in een kamp bracht waaruit de vader niet terugkeerde. Na
de oorlog hard werken om de achterstand in te halen. H.B.S. en
Kunstnijverheidschool, want dat zij het onvrouwelijk beeldhouwen zou
kiezen, stond al bij voorbaat vast.
Als kind drukte zij zich
beter uit door middel van klei dan door woorden en daar is ook nu nog niet
veel aan veranderd. Zij denkt ruimtelijk. Haar handen zijn niet in staat
voldoende haar woorden te onderstrepen. Zij hanteert het woord moeilijk en
vaak met schokken. Pas als ze vorm geeft aan haar gedachten in klei, gips,
brons of ivoor klinkt alles helderder en duidelijker. Dan zijn remmingen
weggevallen.
Haar handen scheppen. Zij
dijkt haar gedachten en gevoelens binnen de vorm waarin zij klare taal
spreekt. Een sterk vertrouwen in het leven en vreugde over al het beleven,
krijgen een duidelijke lijn. Haar werk is zonder romatisch weemoed met een
neiging naar het monumentale. Het geslotene is weggevallen en de markante
vorm verraadt veel van wat niet is gezegd. Hetta van Tilburg is een
talentvol beeldhouwster. In de kleine werkruimte staat zij vol
zelfvertrouwen.
De bokspringende kinderen,
die zij in opdracht van de gemeente Purmerend maakte, getuigen van een
scheppende ongedurigheid. Nergens gebonden aan een glad vlak, maar volkomen
afgestemd op ruimte. Zo werkt Hetta van Tilburg, boetserende met het
grondelement van haar kunst, de ruimte.
|
In de krant van 28 mei 1965 staat het volgende bericht:
|
Opdracht
voor beeldhouwster
Het gemeentebestuur van
Zaandam heeft een opdracht verstrekt aan mevr. H. Statius Muller voor het
maken van een betonnen beeld, dat zal worden geplaatst in de tuin van de
centrale werkplaats ‘De Boerejoncker’, Het beeld zal voorstellen een
fluitspeler. Het krijgt een plaats bij de vijver op het buitenterrein.
|
En later dat jaar:
|
De ark van mevr. Statius
Muller lag dezer dagen door het gewicht van het beeld dat ze momenteel aan
boord vervaardigt, zo scheef dat de draaitafel bezweek en de 300 kg klei en
gips rakelings langs de beeldhouwster tegen de slaapkamerwand smakte. En
dat allemaal door één oorzaak: ruimtegebrek.
|
Een jaar later, bij de onthulling van ‘de Dinosaurus’ zegt
de burgemeester in zijn speech dat de kunstenares de stad ging verlaten. Hij
zegt te hopen dat het contact niet verloren gaat, opdat in de toekomst nog
nieuwe produkten van haar het stadsbeeld zouden sieren.
Hoornselaan (Regiocollege) , Purmerend
Foto’s: januari 2006 (bovenste) en september 2009
Startpagina Buitenbeeldinbeeld
Buitenbeelden in Purmerend
|